In de 1e plaats ben ik Surinamer, sterker nog, in de allereerste plaats ben ik een wereldburger. Mijn “stadscreool” zijn komt dus op zijn vroegst pas op de 3e plaats aan bod. Let wel, ik heb zowel in Suriname als in Nederland en elders ter wereld landgenoten meegemaakt die zich on-Surinaams opstellen, hun eigen etniciteit stellen boven dat van anderen, ja hun Surinamer zijn zelfs verloochenen. Dat alles komt onze natievorming bepaald niet ten goede.

Kortom, ik heb een zware neiging om bij welke benoeming dan ook het Surinamer zijn en de kwaliteit v/d betreffende man of vrouw voorop te stellen.
Daarom heb ik i.t.t. anderen geen enkele moeite met het feit dat we in 2020 een gekwalificeerde President kregen van Hindoestaanse origine. Hij stelde zich in de 1e plaats ook op als Surinamer! Zo heb ik Chandrikapersad Santhoki ervaren. Zo zie ik het graag.

Edoch, de evidente oververtegenwoordiging van Hindoestanen en Marrons op allerlei ook niet politieke posten hangt mij zo zoetjes aan de keel uit. Wanneer gaan we eindelijk afrekenen met de kennelijke vanzelfsprekendheid dat de voorkeur wordt gegeven aan mensen die op politici die het op enig moment voor het zeggen hebben lijken, in plaats van eerst en vooral te letten op zijn of haar kwaliteiten en instelling?

Zelf kan ik geen enkel legitiem argument bedenken voor een dergelijke keuze. Men realiseert zich onvoldoende dat dit contraproductief is voor de natievorming en verdere ontwikkeling van ons land en de ergernis die men opbouwt met het voorop stellen van etniciteit en loyaliteit in deze family and friends benadering, of sta ik hier alleen in?

Het bovenstaande bracht mij tot het besef dat de enige en grootste “natuurramp” in Suriname de Surinamer zelf is en blijft. Immers blijkbaar moet evident aanwezige kwaliteit telkens wijken voor etniciteit en loyaliteit. De NDP willen we in geen geval terug! Die partij heeft al vier keer bewezen dat zij nog minder gekwalificeerd is voor de klus, al was het slechts vanwege de eigen slechte inborst die normen en waarden, telkens als zij aan de macht was, als sneeuw voor de zon deed verdwijnen. Toch lijkt het dat zakkenvullerij en zelfverrijking andere politici evenmin vreemd is. Terwijl het benoemingsbeleid gebaseerd zou moeten zijn op gebleken geschiktheid, lijkt de selectie eerder te zijn gegrondvest op een diep geworteld wantrouwen tegenover kandidaten van een andere etniciteit. Dit zit vermoedelijk zo diep in de eigen DNA, dat het als erfenis wordt doorgeschoven naar de achterban en het nageslacht. Zolang het etnisch strategische denken niet wordt doorbroken, zo lang zullen we in deze diepe put blijven zitten.

Dat het verschil tussen welwillendheid en loyaliteit enerzijds en feitelijke geschiktheid voor een bepaalde functie bij door hen geselecteerde kandidaten uit de eigen etnische groep, anderzijds meestal te groot is, lijkt de huidige politieke leiders niet te hinderen.
Toch gaat de garantie dat opvolgers het substantieel beter doen, uit van een beter en breed gedragen ontwikkelingsbeleid met sterke instituties, drie gelijke takken van de overheid (de trias politica) en niet in de laatste plaats van onbaatzuchtige leiders, die niet zichzelf en de etnische groep waartoe zij behoren, maar Suriname voorop stellen.

Ook het feit dat we allemaal in dezelfde korjaal zitten, doet mij beseffen dat het electoraat in haar constructieve kritiek al tijdens deze excursie er tevens, als goede kulamangs en -uma’s, over heeft te waken, de motorist bij te staan om het schip van staat, veilig over de sula’s te doen laveren. Anders dreigen we met z’n allen te verzuipen!

Als dit het handelsmerk blijft bij benoemingen door deze regering, rest ons in de tijd die ons nog gegund is, slechts concentratie op individueel genot, zo dicht mogelijk aan schurkend tegen de ook al bedreigde natuur, waarmee we als land zo rijkelijk zijn gezegend.

Heeft mijn generatie of wie-dan-ook, nog het geduld, de tijd en de energie om onze landgenoten te leren om niet meer te stemmen op politici die op ze lijken, maar op partijprogramma’s die overeen komen met de eigen visie? Hoe lang moet het leerproces nog duren, voordat men in de gaten krijgt dat etnisch denkende politici ons vertrouwen niet verdienen? Het argument inhaalslag of onderdeel van het emancipatieproces gaat er bij mij niet meer in! Vacatures dienen openbaar te zijn, zodat elke Surinamer erop kan reflecteren, opdat de meest gekwalificeerde man of vrouw kan worden gekozen. Laat elke invulling transparant zijn, want politici krijgen anno 2021 geen carte blanche meer, maar hebben zich telkens tegenover de kiezers te verantwoorden naar wie hun belastinggeld gaat en waarom.
Als het bewustzijn van alle kiezers nog niet zo ver is, dan is het de hoogste tijd om daarin te investeren. Leer kiezers voor zichzelf te denken, zodat zij b.v. ook begrijpen dat je als natie niet vooruit komt wanneer zij zelf en/of politici de etnische kaart trekken.
Het grappige is dat de meerderheid der Surinamers inmiddels geen Hindoestaan, Creool, Javaan, Chinees, Indiaan of Buru meer zijn, maar een meest prachtige moksi watra. De seksuele integratie gaat etnisch denkenden dus in elk geval inhalen, of je dat nu verfoeit of niet: this is US, this is SU! Kortom, we hebben internationaal al genoeg concurrentie om onze eigen concurrent te zijn; om talenten en met name de jongeren onder hen verder te verspillen is en blijft uitermate kortzichtig. Trouwens de plaatsvervangende schaamte die ons met die roekeloze benoemingen overkomt, moet je ook niet weg vlakken.
Ik herinner onze President dan ook graag aan zijn belofte fu set’ Sranan baka. Daar hoort de bromki dyari, waarvan hij voor de verkiezingen van mei 2020 de mond vol van had, zondermeer bij. Daartoe moet je transparant, integer en communicatief zijn en het vertrouwen in je (benoemings)beleid niet nog meer schaden met dat Family and Friends gedoe van vooral de VHP en de ABOP.
Sta mij toe u ook de inspirerende informatieronde na de verkiezingen in de Olifant in herinnering te brengen. Daar kwam de crème de la crème van elke zichzelf respecterende organisatie langs met hun deskundigen en hun ideeën, van groen, tot bomenrijp en rijp. Op grond van uw verkiezingsbeloften, hadden ze er toen nog geloof in dat het eindelijk afgelopen zou zijn met de F&F- politiek en dat in het vervolg inderdaad de ‘right man or woman on the right place’ zou komen. Wij hebben daar tot nog toe helaas weinig van gemerkt.
In zijn algemeen wil ik tenslotte opmerken: roep geen raciale geesten op die niemand zal kunnen bezweren. Laten wij in plaats daarvan de verdere natievorming vereren! Daarvoor hoeven we niet te wachten tot er een Surinaamse Mandela, Sitting Bull of Gandhi opstaat. Trouwens Gandhi is ook al in opspraak.

Ricardo Meyer, januari 2021.

P.s: ik word te vaak geconfronteerd met het argument dat Brunswijk, met de 10 zetels van de ABOP dreigt over te stappen naar de NDP als Santhoki hem niet van dienst is.
Wel laat hem als zijn historisch- en toekomst gericht besef non existent is c.q. tekort schiet! Mek’ a go ko’o syi ! De ABOP heeft in 2015 gezien dat ze, wegens een gebrek aan respect voor de man om wie het bij de NDP altijd draait en wegens een gebrek aan ontwikkelingsvisie, subiet bij het oud vuil is gezet. Brunswijk heeft, voor wat het waard is, daarna bij diverse gelegenheden bezworen nooit meer met de NDP te zullen samenwerken. Ook behoort Brunswijk te weten dat hij al die zetels vooral dankt aan ons oneerlijke kiesstelsel. Kortom, als hij die stap toch zou ondernemen, veroordeelt hij zichzelf en zijn partij tot een marginale positie vanaf de eerstkomende verkiezingen, waarvan hij nooit meer zal bekomen. Ook moet Santhoki niet vergeten aan wie de VHP haar 20 zetels dankt.