Geen service charge in Suriname!

Wel nu, onderstaand trakteer ik jullie op een exposé, zeg maar column, over service charge. Ik ben benieuwd naar jullie eigen ervaringen en mening ter zake en zie deze gaarne tegemoet, waarvoor bij voorbaat dank. Oh ja, mijn pen is nogal uitgeschoten dus ga er a.j.b. even voor zitten.

SERVICE CHARGE JA OF NEE

Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik heb mij tot voor kort nooit bezig gehouden met, laat staan verdiept in het fenomeen ‘service charge’ (SC). Hierin kwam woensdag j.l. verandering toen ik met Rita en een bevriend stel, Gina en Alfons, uit Spanje een vorkje ging prikken in het welbekende Surinaams-Chinees restaurant Chi Min, aan de Cornelis Jongbawstraat. Toen de kelner ons na afloop de rekening presenteerde prijkte er zoals jullie inmiddels zullen begrijpen meer op onze rekening dan een vertaling in Srd. van hetgeen we hadden geconsumeerd, te weten OB, oftewel omzetbelasting a raison van 8 %, en maar liefst 10 % ‘service charge’. Onze Italiaans/Nederlandse vriendin, Gina, die zo’n 10 jaar geleden met haar van oorsprong Surinaamse man naar zuid Spanje verhuisde, om het saampjes onder een westers regime, maar met substantieel beter weer dan Nederland doorgaans te bieden heeft, van hun laatste levensfase te genieten, staat er bij ons om bekend dat zij zich geen knollen voor citroenen laat verkopen. Niet vanwege de luttele extra betaalde Srd.’s, maar omdat zij het, met ons, eigenlijk onzin vindt dat we niet zelf mogen uitmaken of en zo ja hoeveel extra geld wij de genoten service waard vinden en vooral ook omdat we benieuwd waren of het bedienend personeel ervan (mee) profiteert, besloten we, terwijl we de trap afliepen, verhaal te halen bij de eigenaren.

Al gauw bleek het te gaan om een opslag bovenop de rekening, die in zijn geheel gaat naar de eigenaar. Hij gaf aan dat de prijzen tussen “afhaal” en eten in het restaurant niet verschillen en dat de ‘service charge’ geldt als toeslag voor het gebruik van de airconditioning, het (af te wassen) serviesgoed e.d. Dat SC wordt gerekend staat notabene op elke pagina van het menu. Gina veegde de vloer aan met dit argument: “Dit zijn inderdaad kostprijs verhogende factoren maar dan moeten jullie de prijzen in het restaurant maar opschroeven. Jullie service charge’ heeft geen wettelijke grondslag en omdat jullie ons dit in rekening brengen, zien wij ervan af om het bedienend personeel een fooi te geven terwijl jullie ze naar eigen zeggen niet laten delen in de ‘service charge’. Bovendien komen we naar uw restaurant om lekker te eten en niet om het gestelde in kleine letters te lezen” De eigenaar sputterde nog even tegen en sprak uit dat ze het dan misschien een andere naam moeten geven’, maar dat het altijd al zo was en dat wij in ons eigen huis toch ook onze eigen regels stellen? “Ja zeker, maar dit is geen privéwoning maar een openbaar restaurant”. Kortom, Gina eiste de onverschuldigd betaalde ‘service charge’ terug en, of de eigenaar nu overtuigd was of van ons gelazer af wilde, hij gaf haar het SC geld daadwerkelijk terug.

Ik deel deze ervaring met jullie omdat wij in Suriname niet mondig zijn. We zijn vaak geneigd ons behandelingen te doen welgevallen, waar wij ons eigenlijk niet in kunnen terug vinden. Zeg ’ns eerlijk: Wie protesteert hier tegen de mensonterende lange wachttijden in de ziekenhuizen of het op basis van ‘names and faces’ laten voordringen van personen in wat voor rij dan ook. Zo was ik ooit bij het druk bevolkte ‘economy class’ inchecken te J.A.P. Zanderij ook de enige die zich er (luidkeels) tegen verzette dat één of andere pief van de douane dacht even een groep van ca. 20 personen die op hem leken voor mij te laten inchecken. Dit terwijl de overige passagiers lijdzaam toekeken. Het resultaat hiervan was overigens niet geheel bevredigend want ik werd hierop zelf meteen ingecheckt en vervolgens mocht die vent, met medewerking van de toegesnelde ‘security’, die ik even tevoren verbaal nog had overdonderd, alsnog zijn gezelschap laten voordringen. Maar dat terzijde.

Ik kom nu terug op het fenomeen ‘service charge’, dat sluipenderwijs steeds vaker opduikt op de nota’s van de Surinaamse horeca branche. ‘Food & Beverage (sector), zeggen ze hier.

De Amerikaanse versie van de vrije encyclopedie, Wikipedia rept ter zake over ‘a service fee, service charge or surcharge, being a fee that is sometimes added to a customer ’s bill in restaurants and similar establishments. Tipping may not be expected when a fee is explicitely charged for the service. Dat laatste geldt eerder voor Europa en zeker niet voor de duurdere restaurants in Amerika, waar meestal wel 15 tot 20 % service charge wordt gerekend en er door het bedienend personeel bovendien wordt gerekend op een fooi. Sterker nog, omdat de lonen daar in deze branche zo laag zijn, leven ze er eerder van de tips dan van het salaris. Verder valt in Wikipedia USA nog te lezen ‘that the purpose of a service charge often depends on the nature of the product and corresponding service provided. Fee’s always allows for overhead, wages, costs and markup (what ever that may be). Zo veel is duidelijk: SV in de horeca van de States heeft altijd betrekking op de (al dan niet naar tevredenheid van de klant) genoten service en dus niet op overheadkosten.

Ik ben natuurlijk ook even wezen kijken in de Nederlandse versie van Wikipedia, maar daar kom je slechts terecht bij oud-tennisser Michael Schepers, die zijn sterke balgevoel vooral bij het volleyen in stelling brengt door na zijn service zo snel mogelijk naar het net te chargen. Voor het overige doet ‘service charge’ zich slechts vertalen naar het berekenen oftewel in rekening brengen van de bediening en spreekt men van bedieningsgeld. Grappig genoeg wordt er voor ‘service charge’ verder nog wel doorverwezen naar de database “buitenissigheden”, wat voor wat mij betreft ‘service charge’ ook exact is in een land als Suriname, waar ik deze opslag bij nader inzien ook tegen kwam bij b.v. Torarica (en Tangelo), Sushi Yah en Yacana. Wonderwel niet bij Het Vat.

Wat jullie in elk geval moeten weten is dat ‘service charge’ in Suriname en de meeste andere landen elke wettelijke grondslag mist en dat het zeker nu wij hier, vanwege het wanbeleid van paars, de broekriem moeten aanhalen, de moeite kan lonen te weigeren deze toeslag, zijnde extra inkomsten voor de eigenaar, te voldoen. De kans van slagen is zeker aanwezig indien er geen sprake is van een aantoonbare additionele service. Wanneer SC in rekening wordt gebracht, hoort dit op een voor klanten duidelijk toegankelijke plaats kenbaar te worden gemaakt, zodat je op z’n minst zelf kan bepalen of je er nog iets wenst te bestellen. Als de eigenaar de SC wel met diens personeel deelt, valt er weer wél wat voor te zeggen. En dan nog … Oh ja, zo recent als gisteren is een kennis van Gina er nog in geslaagd haar 10 % ‘service charge’ bij Yacana terug te krijgen. Het bijzondere daarbij was dat het personeel juist een vergadering over dit onderwerp achter de rug had.

Maar goed, ‘service charge’ verschilt van land tot land en zelfs van plaats tot plaats en van restaurant tot restaurant. Hoe duurder en chiquer het restaurant, des te groter het risico dat jullie SC moeten betalen (van 10 tot 20 %). In Nederland zit de SV meestal al in de prijs en tippen is er niet verplicht. In de meeste metropolen als London, Parijs, Bangkok, Cairo en Istanbul, geldt ongeveer hetzelfde als in de USA. Als er al een SC vuistregel bestaat moet je het ongeveer als volgt zien. Hoe kleiner het restaurant, hoe blijer men is als je er binnen stapt; hoe groter en chiquer het restaurant hoe blijer jij mag zijn om daar te mogen verpozen. In het eerste geval houdt men de prijs bewust laag en kom je geen SC tegen. In het tweede geval horen stevige prijzen kennelijk bij de ‘experience’ en is de kans levensgroot aanwezig dat men je SC laat betalen.

Y ‘all take it light and have a great ‘service charge’ free week-end.