Het leven in Suriname is behoorlijk duur.
Natuurlijk heeft ieder land zo z’n specifieke kosten.
Zo moet je in Suriname maatregelen treffen i.v.m de hitte en de zon en in Nederland tegen de snijdende wind en de soms ijzige kou.
In Nl. werk je om je kachel te laten branden en in Suriname om je airco te laten draaien.
Toch speelt er in Suriname iets anders, dat maakt dat het leven hier onnodig duur is. Wij hebben hier te maken met uitgaven die in andere landen niet of niet op deze manier spelen als bij ons. Een paar voorbeelden ter verduidelijking.
Om je in Paramaribo te verzekeren van watertoevoer, heb je per huis(houding) tenminste één durotank en een hydrofoor nodig. De provider, de Surinaamse Waterleiding Maatschappij (SWM) lijkt het verouderd waterleidingstelsel maar niet zodanig te kunnen vernieuwen dat dergelijke individueel te nemen voorzieningen overbodig worden. En dan heb ik het nog niet eens over de plaats waar die durotank en hydrofoor innemen en het risico dat je loopt dat je durotank (zwarte plastic watertank) of delen daarvan gestolen worden.
Hetzelfde geldt trouwens ook voor je gasbom(men) die ergens buiten je huis, ‘t liefst uit de buurt van andere (electrische) installaties moet(en) worden ondergebracht en tegen diefstal worden beveiligd. Het meest gestolen onderdeel daarvan is de regulator. Mijn imposant ogende honden en mijn electronische beveiliging hebben me tot nu toe daarvoor behoed (ff afkloppen J).
Behalve qua water en gas, hebben we hier ook m.b.t. elektriciteit te maken met een “bami speciaal”. Ons Energie Bedrijf Suriname (EBS) lijkt elke dag wel te werken aan wat zij noemen “de verbetering van het elektriciteitsnet”, als gevolg waarvan stroomuitval hier weer schering en inslag is. Als gevolg van de instabiliteit van de stroomtoevoer vooral “als de stroom terugkomt”, lijden veel elektrische apparaten in en om het huis vaak onherstelbare schade. Ik heb het dan over poortmotoren, koelkasten, T.V.’s en b.v. ook P.C.’s., waarvan vaak de printplaten onherstelbaar beschadigd raken.
Om je te behoeden van de enorm oplopende kostenposten die het gevolg zijn van dit fenomeen, schaffen wij die het ons (nog) kunnen veroorloven voor elk duurder apparaat een ‘stabilisor’ aan en voor de P.C. ook nog eens een Uninterupted Power Supplier (UPS), waardoor je nog 5 minuten hebt om de boel fatsoenlijk af te sluiten als de stroom weer eens is uitgevallen. De UPS doet trouwens tevens dienst als Stabilisor.
Oh ja, ik heb wireless (draadloos) Internet via Cq-link (en Parbo.net), maar terwijl ik vanmorgen weer stroom had kon ik nog niet op het net want de ‘repeator site’ van mijn provider staat op de mast van Sky Radio te Flora en die hebben nog even geen stroom.
Trouwens, terugkomend op het onderwerp van deze groet i.r.t. Internetgebruik: ik betaal Usd. 210 per kwartaal voor een internationaal als zielig aangeduide bandbreedte. Verwacht hier dus geen supersnelle internetverbindingen!
Voor mijn Pronet aansluiting (kabel TV via Direct TV) betaal ik bijna hetzelfde bedrag.
Natuurlijk hebben veel van bovengenoemde relatief hoge kosten te maken met wat economen de lage drempelwaarde v/h land noemen, omdat in Suriname slechts een half miljoen mensen wonen, maar jullie zullen ook begrijpen dat als de SWM en de EBS een betere job zouden doen, veel van onze individuele extra kosten, overbodig zouden worden.
Oh ja, i.p.v. voor al je dure apparaten stabilisors te gebruiken is hier tegenwoordig een mooi alternatief op de markt. Het heeft natuurlijk een Amerikaanse naam en heet een ‘Gate Keeper’. Dat is een apparaat dat je plaatst voor je meterkast, waardoor na een stroomonderbreking de stroomschok keurig wordt opgevangen en de stroom iets later maar tegen de juiste waarden (hetzij 110, hetzij 220 Volt) je huis binnen komt. Dat kreng kost wel een slordige Usd. 2.500!
Als een ander goed voorbeeld van ‘the high cost of living in Suriname’ zou ik nog kunnen noemen dat vanwege het slechte wegennet dat we hier tot voor kort gewend waren, duurdere (dan gewone personenauto’s), of the road Four Wheel Drive (4WD) voertuigen geen overbodige luxe waren en op de meeste plaatsen buiten de stad nog zijn.
Vanwege het hoge tempo waarin onze Nieuw Front Plus regering haar wegen asfalteringsprogramma realiseert, zijn er evenwel nog maar weinig straten in groot Paramaribo waarover je niet met een simpele personenauto kunt heen zoeven.
Eén v/d mini tegenstanders van de coalitie die o.l.v. Jim Hok haar opportunistisch heil is gaan zoeken in het megablok van Desi Bouterse, de Progressieve Arbeiders en Landbouwers Unie (de PALU), probeert deze zegen voor alle weggebruikers trouwens te ridiculiseren door aan de luisteraars van hun wekelijkse radiorubriek op radio Apintie te vertellen dat als ze zich ervoor opgeven, de regering ook asfalt voor de luisteraars kan komen zetten tussen de tayerblad plantjes in hun moestuintjes. Het is ook nooooit goed!
En hé beste vrinden.
Denk niet dat ik somber gestemd ben hoor. Het tegendeel is waar.
Ik klaag weliswaar een beetje maar het leven in Suriname is goed.
Het zijn juist de zaken die niet in geld zijn uit te drukken die het leven hier uiterst aangenaam maken en hopelijk nog lang houden!
Hebben jullie ondertussen weer “De Hartelijke Groeten uit Paramaribo”, van …
Ricardo Ewald Meyer (ergens in 2010).
p.s.: ik kwam net Herman Snijders van de Parbode tegen bij Chi Min.
Dat is het enige blad in dit land dat wel ’s iets doet aan onderzoeksjournalistiek.
Ze werken daar aan een artikel over corruptiepraktijken bij een bedrijf dat ik in deze groet heb genoemd. We Benne benieuwd, zou Johny Kamperveen hebben gezegd.
Ik zag al voor de 2e keer in korte tijd dat de overheid weer eten EN drinken bij de horeca koopt met bestelbonnen. Eten tot daar aan toe denk ik dan, als het om hard (over)werkende ambtenaren zou gaan tenminste, maar elke koe van zondag weet dat je liever een paar 1.5 liter softdrinks bij de Chinees op de hoek kan halen dan 20 kleine flesjes bij een restaurant!
