Nieuwe Chinezen bouwen maar raak
Ik ben zonder meer bereid aan te nemen dat bij de Almachtige alles mogelijk is.
Waar ik in tegenstelling tot de meeste van mijn landgenoten, die berusting tot kunst hebben verheven, niet toe bereid ben, is de aanname dat in Suriname ook alles mogelijk is.
De nieuwe Chinezen die in georganiseerd verband Suriname binnen stromen (of is het stormen?), denken daar duidelijk anders over. Gek genoeg kan ik ze dat niet eens kwalijk nemen. Het zijn immers onze eigen corrupte functionarissen die voor een grijpstuiver of meer onze wet- en regelgeving te grabbel gooien en eraan meewerken dat deze nieuwe landgenoten ervan overtuigd zijn dat hier voor geld alles en iedereen te koop is en ze hier maar hun gang kunnen gaan.
Hoe kan het anders dat Chinezen die noch de Nederlandse, noch de Engelse, laat staan de Surinaamse taal machtig zijn, al over een Surinaams rijbewijs beschikken voordat ze hier uit het vliegtuig stappen of zelfs nog geen km. hebbengereden? Dan heb ik het nog niet eens over de vaart waarmee ze hun verblijfs- en winkelvergun-ningen binnen halen. Welk immigratiebeleid hanteert onze regering? Moeten aan inburgering van grote groepen nieuwkomers geen eisen worden gesteld? Let wel, ik werp elke vorm van xenofobie verre van mij. Suriname is groot genoeg, maar leg er een beleid onder en maak dat tenminste bekend. Het minste dat van nieuwkomers mag worden gevraagd is dat zij, na daartoe te zijn onderricht, doen blijken de voertaal en/of het Sranan en de cultuur van Suriname in enige mate beheersen. Pas nog ging een nieuwe Chinees tekeer over een futiliteit waarvan alle betrokkenen hem gelijk gaven, maar zelfs een oude Chinees slaagde er niet in hem dat duidelijk te maken. How low can you go?
Toch wil ik het in deze “De Groeten Uit Paramaribo” met jullie hebben over een andere vergunning die onze nieuwe landgenoten met kennelijk gemak, en vaak tegen de belangen van omwonenden in, binnen halen, te weten een bouwvergunning.
Overal in Paramaribo schieten voor Surinaamse begrippen (te) grote Chineze handelshuizen al dan niet annex magazijnen, inclusief woongedeelten, als paddestoelen uit de grond. Als ik mijn informanten mag geloven worden ze voor de bouw en/of orrichineze inventaris geheel of gedeeltelijk gefinancierd vanuit China.
Dit gebeurt in US dollars. Ergo: terugbetaling dient ook in US dollars plaats te vinden.
Dat hierdoor een enorme druk ontstaat op de koers van de US dollar laat zich makkelijk raden. Komt bij dat omwonenden door de ongebreidelde bouw van deze zakenpanden behoorlijk zwaar worden benadeeld.
Neem nou de erfpachtwijk Zorg en Hoop en in het bijzonder de Surinamestraat waar ik zelf woon. Een beter voorbeeld van wat met een woonwijk wordt bedoeld kan je niet verzinnen. De wet spreekt dan ook duidelijk van erfpachtpercelen te “De Goede Verwachting” ter bebouwing en bewoning. BEBOUWING EN BEWONING, dus zeker niet om er commerciële of althans zakelijke activiteiten op uit te oefenen.
Hoewel mij toen nog niet duidelijk was, wat er bij mij op de hoek van de Surinamestraat en de Coesewijnestraat zou worden gebouwd, ben ik al op 10 december 2008, naar de Districtscommissaris van Paramaribo gegaan om protest aan te tekenen voor geval daar iets anders dan een woonhuis zou komen te staan. Het feit dat het woonhuis dat er stond binnen twee dagen is weg ‘gebulldoserd’ en er daarop een fundament werd gestort dat praktisch van schutting tot schutting liep, was voor mij al genoeg om bij de DC aan de bel te trekken. Temeer daar de werkzaamheden werden uitgevoerd door een Chinese bouwploeg onder leiding van een jonge Chinees die kwam en ging in een Porsche Cayenne, was mijn vrees gerechtvaardigd dat er alweer een enorme betonnen doos zou verrijzen.
Volgens de DC was er niets tegen te beginnen. Dit ondanks het feit dat ik hem aangaf dat de buurt niet zat te wachten op een (groot) zakenpand in de buurt, dat een toch al drukke straathoek onoverzichtelijk wordt en dat de nieuwe activiteit alleen maar nog meer drukte zou aantrekken. Noch horizon vervuiling noch een gebrek aan parkeergelegenheid maakten indruk op de DC: “dan bouwen we gewoon parkeerplaatsen”, zei hij nog stoer.
Ook mijn argument dat het tegen de wet was en dat sprake zou zijn van een onterechte waardevermindering van eigen investeringen in onze huizen en percelen maakten op de DC geen indruk. “In Suriname kan veel meer dan jij denkt”, aldus onze D.C. nog in december 2008. Met een inbreuk op onze privacy en het onttrekken van licht en wind van de buren, kwam ik bij hem ook geen stap verder.
Afgelopen mei was ik voor zaken in Nederland. Ik zat in Delft samen met Rita aan tafel toen mijn mobieltje overging. Het was de secretaresse van een B.S.-er (Bekende Surinamer) die bij mij om de hoek woont, wiens familie hier al minstens vijftig jaar warenhuizen bezit. Zij verbond mij door met haar baas en tot mijn aangename verrassing bleek hij ook zwaar gekant tegen de bouw van een giga zakenpand in onze woonwijk, waarvan de contouren nu ook voor hem steeds duidelijker zichtbaar werden.
Ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik mij door de DC had laten ontmoedigen maar dat ik me meteen realiseerde dat met zo een bondgenoot aan mijn zijde en ook andersom, de strijd wel eens met succes zou kunnen worden gevoerd.
De man wist zelfs al jurisprudentie aan te halen van rechter van Niesewand, waarin de gebroeders Sewnath in een soortgelijk geval dat speelde aan de Verlengde Coppenamestraat hebben verloren omdat ook voor die buurt het principe geldt van bebouwing en bewoning.
Afijn, eenmaal terug in Suriname hebben deze buurman en ik, of moet ik schrijven buurtman (want hij woont hier om de hoek), een actie ontketend richting omwonenden, de DC, sleutelfiguren in de DNA, de ministeries van Handel en Industrie en de grootste boosdoener, het ministerie van Openbare Werken, die in feite de bouwvergunning afgeeft en de bouwvoorschriften heeft te handhaven.
Al gauw bleek dat de DC en OW zich achter elkaar probeerden te verschuilen. Volgens de minister van OW geeft hij pas toestemming na de DC en de DC beweerde juist het omgekeerde. Tevergeefs, want wij halen de onderste steen boven. De DC heeft, zo is ons gebleken, de Planologische Dienst van OW om advies gevraagd en deze heeft op 10 februari 2009 aangegeven geen bezwaar te hebben.
Het benodigde buurtonderzoek is volgens de DC, die ik nu samen met mijn buurman met een officieel bezoek en dito verzoekschrift bezocht, “een kwestie van één keer naar links en één keer naar rechts kijken”. Een wassen neus mag ik het van hem echter niet noemen. Wat hij ondertussen niet kan ontkennen is dat hij (de DC dus) al op 11 (!) februari 2009 aan de stichting Gift Box van winkelier ZHAO een voorlopige vergunning heeft verleend om binnen een jaar diens zakenpand te bouwen.
Saillante details daarbij zijn dat het opgegeven en klakkeloos overgenomen adres niet eens klopt en dat ZHOA al in begin december 2008 was gestart met de bouw.
Dezelfde ZHAO is ondertussen via de deurwaarde van de bewoners opgespoord en aangezegd zijn illegale bouwactiviteiten onmiddellijk te staken.
D.C. en minister O.W. hebben van de omwonende de ruimte gevraagd en gekregen om in overleg met elkaar en gelet op onze ernstige bezwaren na te gaan wat ze te doen staat. Wat jullie ook moeten weten is dat we aan beide instanties zwart op wit hebben aangegeven dat de omwonenden waar nodig de gang naar de rechter niet zullen schuwen. Verder is vermeldenswaard dat de Staat Suriname al veel vaker dan wie dan ook lief kan zijn, door de rechter in binnen- en buitenland is veroordeeld en dat dit natuurlijk niet zonder financiële consequenties is voor de belastingbetaler.
Maar goed beste mensen, gistermiddag kreeg ik nog een telefoontje van mijn invloedrijke buur(t)man. Het ministerie van OW heeft ZHAO een brief geschreven dat hij tot nader orde moet stoppen met diens bouwactiviteiten. Het zou te ver voeren jullie nu over de bijbehorende motivatie te berichten, maar wil van mij aannemen dat wij met OW en de DC meedenken over een voor alle zo niet de meeste partijen acceptabele oplossing.
Ondertussen mag, hoe deze zaak ook afloopt, duidelijk zijn dat het wel degelijk zin heeft om als burgers van dit land op te komen voor je rechten. Ik verwacht dat van deze torie een precedentwerking uit zal gaan naar degenen die net als ZHAO denken maar raak te kunnen bouwen in woonwijken. Dan heb ik het niet eens over het vrachtwagenbedrijf en de autogarage verderop in de straat, maar wel over de eigenaar van de Coppenamemarkt hier om de hoek, die al wat panden in het begin van de Surinamestraat heeft opgekocht. Ik mag voor ons allen in deze buurt maar ook voor hemzelf hopen dat hij ze heeft gekocht ter bebouwing en bewoning. Per slot van rekening betreft het een grote familie.
Hetzelfde geldt voor de meer besproken meneer ZHAO, die inmiddels ook het perceel op de hoek van de Coesewijne- en de Commewijnestraat erbij heeft gekocht. Ook in dat geval staat het woonhuis dat erop stond niet meer overeind. Dat OW zich tien keer zal bedenken voordat ze hem daarvoor een bouwvergunning geven, staat nu ook vast. Voor een bestemmingswijziging heeft ZHAO de handtekening nodig van de President ‘himself’. Dat scenario lijkt ons zelfs voor hem een brug te ver.
Hebben jullie ondertussen in elk geval weer De Hartelijke Groeten Uit Paramaribo.
Ricardo E. Meyer, vaderdag 2009.
Naschrift: en toen kwam, de NDP aan de macht en het begrip >Veranderde beleidsinzichten> deed haar intreden. Kortom, ZHAO heeft toen toch zijn zin gehad.
