Ongelukkige gelukzaligheid; watervoorziening Paramaribo waardeloos. Prompte actie geboden!
Natuurlijk prijs ik me gelukkig, nu ik weer schaars gekleed “wind kan vangen”: op mijn voorbalkon boven te Uitvlugt.
Natuurlijk beheers ik onderhand ook de kunst mijn zegeningen te tellen en wel een voor een.
Daartoe behoort stellig de overeind gebleven, of moet ik schrijven de weer omhoog geklauterde, jovialiteit van een vriendenkring.
Tja, bijna iedereen hier had het in de jaren vanaf de staatsgreep; vanaf begin jaren ’80 v/d vorige eeuw, moeilijk. De tot dan toe vanzelfsprekende solidariteit; het door dik en dun voor elkaar klaarstaan werd steeds problematischer. Ik begrijp dat.
Maar laat die flashback voor wat het was.
Het leven blijft goed in Suriname. Dit ondanks de oude en nieuwe uitdagingen waar we hier, hoofdzakelijk door eigen toedoen, mee te kampen hebben Nownow Baas kon tron Haas en of en wanneer die weer opduikt is een mysterie.
Het wordt voor wat dat politiek gedeelte betreft, de hoogste tijd betere (integere en dienende) leiders te kiezen, dus die ook voorzitters, maar geen dictators mogen zijn. En vooral ook betere volgers te worden. Dus pro-actief. Verkiezingen zijn er minstens 1 keer per 5 jaar, maar politici moet je elke dag in vereniging op de hielen zitten! De etnische partij politiek zou eindelijk plaats moeten maken voor algemene op visie geïnspireerde politiek.
We zijn geen van allen in Europa, Azie of Afrika geboren, maar hier in Zuid-Amerika en wel in Suriname! We zouden ons dan ook eerst en vooral als Surinamer moeten opstellen, i.p.v. te stemmen op mensen, omdat ze op ons lijken.
Maar ook dat terzijde.
VIERKINDEREN MET VRINDEN
Wanneer je op zaterdagmorgen in je auto stapt en op nog geen 40 km. buiten de stad op een alleszins prachtige locatie aan het zwarte water belandt, met min of meer gelijk gerichten, om samen het leven te vieren, word je vanzelf vrolijk. Je ervaart dat je bent samen gekomen met mede-Surinamers die stuk voor stuk alle moeite hebben gedaan om op eerlijke wijze succesvol te worden.
Je proeft en ziet bijna fysiek, de ongetwijfeld individueel beleefde obstakels en stress van alle dag, gaandeweg de dag v/d ruggen v/d aanwezigen afglijden. Het creëren van gezelligheid is ons natuurlijk niet vreemd.. Je ballast, in zo een oord, van je afwerpen, is een “must’. Even bijtanken. Dissonanties e.a. negatieve energie weg laten vloeien. Dat was daar a/d orde!
Je na zo een zaterdag of zelfs weekend weer in de ‘rat race’ begeven verwordt daardoor tot ‘chicken feed’.
Kortom, na ettelijke decennia van doorleefde vriendschap, was het een genot om weer samen te zijn (gebracht).
DE DROGE REALITEIT
En toch, wanneer je tegen 22:00 uur weer naar de stad afreist en onderweg naar de stad, je overbuurvrouw (aan wie jij je huissleutels had tovertrouwd) opbelt, om te horen of die heren v/d SWM nog zijn geweest, en je in weerwil van alle beloftes weer te horen krijgt dat ze niet zijn komen opdagen, zakt je de moed toch weer in de schoenen.
De realiteit van de frustrerende omstandigheid, dat je hier anno 2024 er niet eens op kan rekenen te kunnen beschikken over een van de drie eerste levensbehoeften, die iedereen met elkaar gemeen heeft, stelt teleur. H2O, oftewel WATER! Naast zuurstof en voedsel kunnen we er niet zonder. Water is de bron van alle leven op aarde. Water en met name schoon drinkwater, die ene vloeistof zonder kleur of geur, is in groot Paramaribo en Wanica geworden tot een schaars product.
Let wel, in Suriname is meer dan genoeg makkelijk te winnen schoon drinkwater voor handen. Voordat je het kan hebben over het verkopen van ons riante water overschot, aan landen die een soms schrijnend water tekort hebben, zou je water eerst tegen een betaalbare prijs beschikbaar moeten stellen aan onze eigen ingezetenen.
Onze economie redden en tegelijkertijd een steentje bijdragen aan de wereld, zou geen fata morgana mogen zijn.
De Surinaamse Waterleiding Maatschappij (SWM) kampt al geruime tijd met problemen rond de water voorziening aan haar klanten in en rond Paramaribo. Vanwege verouderde leidingen, de toename van aansluitingen, achterstallig onderhoud bij stations en pompen, lukt het steeds minder om voldoende druk te genereren om water uit de kranen van huishoudens en groot verbruikers te krijgen.
Hydrofoor en duro tank bieden geen uitkomst meer. Er is thans sprake van ingraven van durotanks en het vervangen van de conventionele hydrofoor door een platte. Alsof de prijzen van dergelijke extra particuliere investeringen niets kosten. Alsof de oplossing niet van de SWM, maar van de klant moet komen.
Ja, de SWM klaagt al een paar maanden erover dat de staat nog steeds de toegezegde ca. 7 miljoen usd, voor vervangingsinvesteringen, niet beschikbaar stelt. Inderdaad kan je als parastatale instelling, die op verlies draait, met een beschuldigende vinger naar de staat wijzen. In plaats daarvan zou de SWM, b.v. via de verkoop van gebotteld bronwater, de eigen broek kunnen ophouden en zelfs dikke winst moeten kunnen maken. Maar wat is makkelijker dan i.p.v. je eigen broek op te houden, corruptie te faciliteren en bij aanstellingen, vriendjes politiek te bedrijven en je hand bij de (r)overheid op te houden? De SWM moet in elk geval haar bronnen kunnen onderhouden en vervangingsinvesteringen kunnen plegen. Feit is ook dat de prijs van water uit de kraan nog te laag is en gauw omhoog zal moeten.
Wat we nu meemaken, met geen druppel water uit de kraan, is uit den boze! Je kan niet, of althans niet zonder extra inspanningen, aan water komen. Je kan vooralsnog thuis geen leiding water drinken, je kunt je tanden niet poetsen, niet douchen, koken, afwassen, kleren wassen, dweilen etc. En plasje kan nog net maar een grote “:boodschap” kan hier voorlopig echt niet.
Een van mijn buren kookt al lang niet meer. Ze koopt eten voor haar gezin, gebruikt wegwerp borden, bekers en bestek en doucht bij een familielid die nog wel volop water heeft.
Sinds het ontstaan van deze watercrisis is een levendige handel ontstaan in het vullen van duotanks door particulieren met eigen tankwagens.. De SWM heeft die zelf ook, maar kan absoluut niet aan de toenemende vraag voldoen. Kleine ondernemers berekenen steeds vaker woekerprijzen, die niet iedereen wil of kan betalen. Wie verzekert trouwens de kwaliteit van al dat met vrachtwagens getransporteerde water?
Mijn buurvrouw weigert eraan mee te doen. Zelf bouw ik nog op de SWM en overweeg ik de vereiste investering te doen, waardoor mijn probleem zelf geheel of tenminste te dele kan worden opgelost.
Het drastisch verhogen van de zeer lage water tarieven is zo zoetjes aan echt een must. Of dat automatisch zal leiden tot verbetering van de watervoorziening, is zeer de vraag. De SWM lijkt niet toegerust om de watervoorziening naar behoren te realiseren. De roep om privatisering v/d SWM klinkt dan ook steeds luider. Of we daarmee v/h gedonder af zijn of dat het ons van de regen in de drup voert, moet dan ook nog worden afgewacht.
Wij Surinamers staan erom bekend dat we kampioenen zijn in klagen, maar zelden in actie komen. Dat maakt dat de verantwoordelijke politici (en de SWM?), zich niet al te druk schijnen te maken. Aan de door de staat gehanteerde prioriteiten valt af te leiden dat politici ons niet serieus nemen.
In elk geval heeft het volk recht op goed drinkwater en is het de taak v/d overheid, daarvoor te zorgen.
Mij lijkt het de hoogste tijd om in actie te komen!
Oh en de hartelijke groeten uit Para(maribo).
R.E. Meyer, zondag 14 januari 2024.
