Nog maar 1 keer verhuizen?
Ik woon nog steeds bij mijn zoon in Amsterdam Noord, maar ben vanaf 2014 vaker in Paramaribo te vinden. Mijn vriendin, Rita, wilde er al lang naartoe en in een Bruynzeel woning de rest van haar levensdagen slijten. Haar droom was om boven, schaars gekleed, op het balkon te zitten en wind te vangen.
Lang heeft het niet geduurd, om die woning te vinden, maar het had een piepklein balkon. In een tropisch land als Suriname, woon je nu eenmaal meer buiten dan binnen dus dat balkon moest, om beiden ongestoord ons ding te kunnen doen, zeker groter. De eerste uitdaging was dan ook om het balkon aanzienlijk te laten vergroten. Zoals u op bijgaande foto’s ziet is het uiteindelijk gelukt en is het dit huis te Uitvlugt geworden, een wijk in het zuiden van de stad.
Ik ben van Nederland, waar ik nagenoeg mijn hele werkzame leven heb doorgebracht, dus officieus verhuisd naar Paramaribo.
Ik heb toen, eenmaal geïnstalleerd, gezegd dat ik hierna nog één keer ga verhuizen, maar dat ik daar geen haast mee heb. Dat laatste, omdat ik met die laatste verhuizing duid op mijn verhuizing naar “Nieuw Vrede & Arbeid”, de Lutherse begraafplaats aan de J. Lachmanstraat, alhier.
Ik ben naar Suriname vertrokken omdat ik in donker tot zwart gezond kreek- en rivierwater wil zwemmen, in plaats van in het chloorbad van Nederland. Verder wil ik op zwampvis hengelen. Die vissen kan je tenminste ook opeten.
In Nederland zet je de vangst weer gauw en voorzichtig terug. Voordien check je nog hooguit de lengte en/of het gewicht van de vis, voordat je deze terug zet. Tenslotte is de ‘pullfactor’ van Suriname bij uitstek, dat ik er op het balkon wilde matjokken (een Chinees gokspel dat je met vier personen speelt), liefst op een hardhouten letterhouten tafel, die veel kabaal maakt, met een sigaret in mijn bek. In Nederland kan je natuurlijk niet binnen roken en vanwege het voorkomen van burengerucht speel je daar op een geluid dempende tafel. Meestal is die daartoe bedekt met een stuk vloerbedekking.
Anno 2020, zo vlak voor de verkiezingen van 25 mei, ben ik niet meer zo zeker van mijn zaak. De regering Bouterse, die hier vanaf 2010 aan de macht is, heeft Suriname met haar wanbeleid, incompetentie, mismanagement, verkwisting en geïnstitutionaliseerde corruptie, ondertussen naar de rand van de sociaal-economische afgrond gebracht. Behalve dat ze miljarden aan inkomsten heeft verbrast, blinkt zij uit in het lenen van geld en dat tegen woekerrentes van wel 10%.
Onze CC kwalificatie bij het internationale ratingbureau Fitch, rechtvaardige dat percentage wel. Zeker als je het risico bedenkt, omdat Suriname inmiddels minstens 95% (!) van haar BNP heeft geleend en er praktisch niets meer te belenen valt. In de volksmond heet het dat onze minister van Financiën, de heer Hoefdraad, in de volksmond Boefdraak genoemd, en deze regering duidelijk last hebben van een leen demoon.
Verder hebben wij natuurlijk ook last van de COVID-9 pandemie, waardoor we hier ook in een lock-down zitten. Van 20:00 uur tot 06:00 uur geldt sinds kort een avondklok. Naar verluidt is de regering nu al bezig te studeren op een verder gaande variant dan deze avondklok, zijnde de burgerlijke uitzonderingstoestand. Iets waarmee onze vrijheid nog meer zal worden ingeperkt. Komt bij dat er vorige week, in het holst van de nacht, door het parlement nog een valutawet is aangenomen, waar tegen in elk geval de oppositie en de werkgevers te hoop lopen. Zij bestrijden de uitvoerbaarheid van deze wet niet alleen, maar verwachten ook een averechts effect op de koers van de Surinaamse dollar, die naar hun zeggen niet door een wet, maar door vraag en aanbod wordt bepaald. Op basis van mijn bescheiden economisch inzicht ben ik geneigd het met ze eens te zijn en zal de Mofina Wan (de aller armsten) nog lang op een verlaging van de almaar stijgende US en Euro-koers moeten wachten. Het enige waarop zij niet hoeven te wachten is dan de daling van hun koopkracht.
Om een lang verhaal kort te maken, weet ik niet meer zo zeker of ik nog maar één keer ga verhuizen. Hoewel ik niets liever doe dan hier oud worden, wil ik niet in een socialistisch land wonen. Ik heb net als elke andere rechtgeaarde burger van Suriname, behoefte aan goed bestuur. Voorspelbaar behoorlijk bestuur, niet uit zijnde op zelf verrijking maar op welzijn van en welvaart voor de totale natie.
